Filosofie van Descartes
Rene Descartes, een filosoof, wiskundige, logicus en uitmuntend denker van zijn tijd, was een van de grondleggers van de filosofie van de moderne tijd, toen deze laatste probeerde af te komen van de religiositeit die kunstmatig in de wetenschap was gebracht. Dus Descartes, die cum laude was afgestudeerd aan een jezuïetencollege, was ontevreden over de kennis die hij daar ontving. De denker wendde zich, net als de meeste groten, tot een onafhankelijke zoektocht naar kennis in de wereld om hem heen.
Descartes zag, in veel opzichten terecht, controverses in de religieuze filosofie, bijvoorbeeld de scholastiek, en bekritiseerde die. Cartesiaanse (in Latijnse uitspraak Cartesius), lees Cartesiaanse filosofie van de moderne tijd was op zoek naar solide, betrouwbare, bewezen kennis, dat wil zeggen, Rene Descartes was op zoek naar waarheid. En om ware kennis te bereiken, kennis van bewezen, betrouwbaar, ontwikkelde de denker zijn eigen methoden, benaderingen en principes van zoeken, dit is het rationalisme van Descartes' filosofie.
De filosofie van Descartes was gebaseerd op wiskunde die bestand was tegen speculatie en, door haar onvergankelijke logica, controverse over kennis aan de kaak stelde. Maar ondanks het rationalisme van Descartes' filosofie, had de wetenschap die hij portretteerde, die verondersteld werd alle facetten van de wereld en het menselijk bestaan te omvatten, metafysica aan de basis, zich ontwikkelend naar de natuurkunde en zich opsplitsend in speciale wetenschappen.
Sprekend voor de ontwikkeling van de methodologie van de wetenschap als het belangrijkste onderzoeksinstrument, bekritiseerde Descartes de filosofie van het verleden vanwege het feit dat in het verleden de methode en haar rol niet voldoende aandacht kregen. In de methodiek van vroeger werd vaak alleen de toevoeging van zoiets gebruikt, werd er niet gezocht naar fundamenten, een bron, een verklaring van stellingen en postulaten, en evenmin een hiërarchie van verbanden. Dit laatste stond niet toe om in wetenschappelijk onderzoek het belangrijke van het onbeduidende te onderscheiden, en het criterium en het kenmerk van het toeval, de rationalistische filosofie van Descartes kon het niet verdragen.
In de fundamenten van Descartes' filosofie en methodologie lag de onthulling en presentatie van de fundamenten en consequenties in hun voor de hand liggende onderlinge samenhang, waarvan de helderheid het niet mogelijk maakte om in twijfel te trekken wat werd bevestigd, zoals het duidelijk was. In de loop van dit wetenschappelijk onderzoek en deze zoektocht creëerde Descartes zijn eerste uitstekende werk "Discourse on Method", waarin hij zijn project analyseerde, de zogenaamde "universele wetenschap" (Mathesis universalis), die zijn wortels heeft in de aristotelische hypothese van het belangrijkste orgaan (instrument) van cognitie. Het is gemakkelijk te raden dat de denker methodologie deze tool noemde.
Het probleem van Descartes' filosofische methode was om de kracht van de rede naar de verklaring te brengen, of liever, de perceptie van de basis van elk fenomeen of proces in de wereld om het voor de hand liggende waar te nemen. De denker noemde het vermogen van de rede om de basis van iets waar te nemen in zijn duidelijke eenvoud intellectuele intuïtie, en een van de principes van Descartes' filosofie was de bevestiging van zijn alomvattende rol en universaliteit. Dit laatste was de basis voor de methodologie van de zogenaamde "universele wetenschap". Niet zonder twijfelachtige uitspraken, die pas nu als zodanig worden opgevat, bijvoorbeeld het verklaarde subjectivisme van de omringende werkelijkheid, dat wil zeggen, volgens Descartes' filosofie, de bron van empirische (experimentele) kennis - de objectieve wereld - in twijfel werd getrokken. Dit laatste hangt af van het principe van Descartes' filosofie, waar in de loop van cognitie door intellectuele intuïtie, waartoe alle andere soorten cognitie worden gereduceerd, het noodzakelijk is om elke verklaring in twijfel te trekken, op zoek naar bewijs, dan kan de onderzoeker niet praten over de waarheid van iets anders dan het feit van de twijfel zelf. En deze twijfel op zich is ongetwijfeld en voor de hand liggend, als een vorm van denken - dit is een van de methoden van Descartes' filosofie. Op zijn beurt maakt de zekerheid van twijfel als een feit van het denken het bestaan van de denker zelf duidelijk, daarom is de beroemde uitspraak van de filosoof: "Ik denk, dus ik besta" (Cogito ergo sum), niets meer dan de definitieve formulering van de eerder beschreven logische constructie.
Twee andere opmerkelijke werken over de filosofie van René Descartes zijn Reflections on the First Philosophy and Principles of Philosophy (of Principles of Philosophy), waarbij het laatste boek de laatste verklaring is van de opvattingen en conclusies van de denker. In zijn filosofische principes doet Descartes een poging om de principes of fundamenten van de fysieke wereld logisch af te leiden uit de principes van de metafysica. Eerst formuleerde de denker de fundamentele epistemologische en metafysische ideeën, dat wil zeggen de algemene principes van zijn filosofie in een notendop. Ten tweede, reflecties over de natuurfilosofie als de filosofische grondslagen van de cartesiaanse fysica, waar het vertrekt van de basiscategorieën van de fysica zoals massa, hoeveelheid, ruimte en eigenschappen naar beweging, waarbij de wet van traagheid wordt geformuleerd. Ten derde raakt de denker kosmogonische kwesties aan, dat wil zeggen, hij bespreekt het ontstaan van de wereld en planeet Aarde in het bijzonder. Deze overwegingen, evenals Descartes' zoektocht op het gebied van methodologie, leiden tot een uitspraak over het bewijs van het bestaan van een bepaalde god of goddelijke als noodzakelijke voorwaarde voor elke empirische studie en de materiële wereld als geheel.
Коментарі
Дописати коментар